çeşit — is., di, Far. çeşīden 1) Aynı türden olan şeylerin bazı özelliklerle ayrılan öbeklerinden her biri, tür, nev Her çeşit insanı kavrayacak bir sunuş tarzı vardı. H. Taner 2) Canlıların bölümlenmesinde, bireylerden oluşan, türden daha küçük birlik… … Çağatay Osmanlı Sözlük

çeşit çeşit — sf., di Çeşitli olan, türlü türlü Varsayın, ayaklarının altına çeşit çeşit kürkleri ben sereyim. R. H. Karay … Çağatay Osmanlı Sözlük

insan çeşit çeşit, yer damar damar — toprağın her kesimi ayrı ayrı nitelikler taşıdığı gibi, insanlar da küme küme ve tek tek birbirlerinden ayrı nitelikler taşırlar anlamında kullanılan bir söz … Çağatay Osmanlı Sözlük

bin çeşit — sf., di Bin türlü … Çağatay Osmanlı Sözlük

MAARİF-İ MÜTENEVVİA — Çeşit çeşit bilgiler MAARİF İ UMUMİYE NEZARETİ Maarif vekâleti. Milli Eğitim Bakanlığı … Yeni Lügat Türkçe Sözlük

MUHTELİF-ÜL CİNS — Çeşit çeşit cinste. Muhtelif cinste … Yeni Lügat Türkçe Sözlük

MÜTENEVVİ’ — Çeşit çeşit, muhtelif, çeşitli, değişik, türlü türl … Yeni Lügat Türkçe Sözlük

NEV’ — Çeşit, sınıf, cins. * Taleb etmek. Meyletmek, eğilmek. İki yana sallanmak … Yeni Lügat Türkçe Sözlük

makule — çeşit; tür; soy … Hukuk Sözlüğü

nevi — çeşit; tür … Hukuk Sözlüğü

ayrışık — sf., ğı 1) Ayrışmış olan 2) Ayrı türden, çeşit çeşit, muhtelif, heterojen 3) kim. Farklı yapıda olan, heterojen, ayrı cinsten … Çağatay Osmanlı Sözlük

bitter — is., Alm. Bitter 1) Bir çeşit acı bira 2) Bir çeşit ardıç rakısı 3) Acı çikolata … Çağatay Osmanlı Sözlük

cins cins — sf. 1) Çeşitli, çeşit çeşit Önümde billur kâselerde çiçek gibi elvan elvan, cins cins şekerler… R. H. Karay 2) zf. Türlerine göre … Çağatay Osmanlı Sözlük

elvan elvan — sf. Çeşit çeşit Elvan elvan kokun gelir / Yâr oturmuş yele karşı. Karacaoğlan … Çağatay Osmanlı Sözlük

insan — is., Ar. insān 1) İki eli olan, iki ayak üzerinde dolaşan, sözle anlaşan, akıl ve düşünme yeteneği olan en gelişmiş canlı 2) Kişi, şahıs, âdemoğlu, âdem evladı O yaşta insan hiç düşünmeden sadece yaşamaya bakar. H. Taner 3) sf., mec. Huy ve ahlak … Çağatay Osmanlı Sözlük

muhtelif — sf., Ar. muḫtelif 1) Çeşit çeşit, çeşitli Genç kız ve arabacı, birbirlerine muhtelif hislerle bakışarak beklediler. P. Safa 2) esk. Zıt, birbirini tutmayan … Çağatay Osmanlı Sözlük